Εναντιωματική προκλητική διαταραχή στα παιδιά
Η εναντιωματική προκλητική διαταραχή (ή Oppositional Defiant Disorder – O.D.D.) συνήθως διαγιγνώσκεται κατά την παιδική ηλικία. Χαρακτηρίζεται από πολύ αρνητικές και προκλητικές συμπεριφορές, όπως υποδηλώνει το όνομα. Το παιδί είναι σταθερά μη συνεργατικό, ευερέθιστο και ενοχλεί τους ανθρώπους γύρω του, είτε είναι οι γονείς του, οι συμμαθητές του, οι δάσκαλοι ή ακόμη και οι συνομήλικοί του.
Εάν πιστεύετε ότι το παιδί σας μπορεί να πάσχει από αυτή τη διαταραχή ή έχει ήδη διαγνωστεί με αυτή, συνεχίστε να διαβάζετε. Σε αυτό το άρθρο, θα μάθετε περισσότερα και ποια μέτρα μπορείτε να πάρετε για να την αντιμετωπίσετε.
Μήπως το παιδί μου πάσχει από εναντιωματική προκλητική διαταραχή;
Αυτή η διαταραχή συμπεριφοράς επηρεάζει ένα ποσοστό μεταξύ 1 και 16% των παιδιών σχολικής ηλικίας και περισσότερο τα αγόρια από τα κορίτσια.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να διαφοροποιήσετε τις περιπτώσεις όταν τα συμπτώματα εμφανίζονται προσωρινά, για παράδειγμα όταν το παιδί είναι πεινασμένο, έχει υπνηλία, άγχος ή είναι εξαντλημένο.
Αυτή η συμπεριφορά μπορεί επίσης να είναι συνηθισμένη όταν το παιδί είναι μεταξύ 2 και 3 ετών και αποτελεί μέρος ενός μεταβατικού σταδίου. Ωστόσο, είναι πολύ σημαντικό να δώσετε προσοχή σε αυτήν όταν οι προκλητικές συμπεριφορές είναι συχνές.
Απαιτείται θεραπεία μόνο εάν εμποδίζει τη διαδικασία μάθησης ή παρεμποδίζει το μάθημα στην τάξη ή τις σχέσεις με τους συνομήλικους.
Συνηθισμένα συμπτώματα
Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα αυτής της διαταραχής στα παιδιά είναι τα ακόλουθα:
- Ξεσπάσματα και θυμός.
- Συνεχείς προστριβές με τους ανθρώπους γύρω τους.
- Άρνηση και ανυπακοή στο να κάνουν ό, τι λένε οι ενήλικες.
- Οδυνηρή στάση απέναντι στους άλλους και εκνευρισμός όταν άλλοι τον ενοχλούν.
- Κρύα και ασεβής γλώσσα.
- Εκδικητικές συμπεριφορές.
Διαβάστε επίσης: 5 Χαρακτηριστικά που έχουν τα χαρισματικά παιδιά
Ποια μέτρα μπορώ να πάρω για τη θεραπεία για την εναντιωματική προκλητική διαταραχή
Λάβετε τη σωστή διάγνωση.
Πρώτα απ ‘όλα, είναι εύκολο να συγχέουμε τα συμπτώματα της O.D.D. με άλλες διαταραχές συμπεριφοράς. Επομένως, εάν αυτές οι συμπεριφορές είναι συχνές, εσείς και το παιδί σας πρέπει να επισκεφτείτε έναν γιατρό. Ο σωστός γιατρός θα είναι σε θέση να κάνει την κατάλληλη διάγνωση. Έτσι, μπορείτε να αρχίσετε να σκέφτεστε τα επόμενα βήματα και τη θεραπεία.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι γονείς και οι δάσκαλοι μπορούν να ανιχνεύσουν αυτά τα χαρακτηριστικά στα παιδιά. Ωστόσο, ένας ψυχίατρος ή ένας επαγγελματίας ψυχικής υγείας πρέπει να τα αξιολογήσει μέσω του ιατρικού και κοινωνικού ιστορικού τους και συγκεκριμένων εξετάσεων.
Δοκιμάστε μια θεραπεία με βάση τη ψυχοθεραπεία.
Υπάρχουν πολλές διαθέσιμες θεραπείες. Πρώτον, το παιδί μπορεί να παρακολουθήσει ατομικές συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Η γνωστική-συμπεριφορική θεραπεία χρησιμοποιείται συχνά για τη βελτίωση των κοινωνικών και διαπροσωπικών δεξιοτήτων τους, καθώς και για να τους βοηθήσει να ελέγξουν καλύτερα τις παρορμήσεις και τα συναισθήματά τους.
Επίσης, είναι σημαντικό να συμπεριληφθεί ολόκληρη η οικογένεια στη θεραπεία, ειδικά οι γονείς. Η οικογενειακή θεραπεία μπορεί να προωθήσει την καλή επικοινωνία και την επίλυση των συγκρούσεων. Μπορεί επίσης να είναι μια πηγή συναισθηματικής και πρακτικής υποστήριξης για τους γονείς, οι οποίοι συχνά επηρεάζονται από την κατάσταση.
Από την άλλη πλευρά, η οικογενειακή θεραπεία στοχεύει επίσης στην επίλυση αυτής της διαταραχής ξεκινώντας από τη ρίζα του προβλήματος. Όσον αφορά στην προέλευση αυτής της ψυχολογικής ανισορροπίας, τα ερευνητικά δεδομένα επικαλούνται τα πρότυπα συμπεριφοράς που μαθαίνουν τα παιδιά τα πρώτα χρόνια από άτομα που τα μεγαλώνουν. Συνδέεται επίσης συχνά με την έλλειψη πειθαρχίας, με την κακοποίηση, με τραυματικές και στρεσογόνες καταστάσεις ή την έλλειψη οικογενειακής αρμονίας, μεταξύ άλλων. Είναι σημαντικό να το έχετε υπόψη ως γονείς και να γνωρίζετε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορείτε να βοηθήσετε.
Ρίξτε μια ματιά και εδώ: Καβγάδες ανάμεσα στα παιδιά: πώς να τους ελέγξετε
Να στραφείτε στη φαρμακευτική αγωγή μόνο ως έσχατη λύση ή να αντιμετωπίσετε άλλες συνυπάρχουσες διαταραχές.
Η φαρμακευτική αγωγή δεν είναι συνηθισμένη θεραπεία για την εναντιωματική προκλητική διαταραχή στα παιδιά, καθώς μπορεί να έχει επιβλαβείς παρενέργειες στην υγεία. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, ο γιατρός μπορεί να κάνει μια αξιολόγηση και να αποφασίσει σχετικά με τη θεραπεία με αντιψυχωσικά.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα εάν το παιδί δείχνει επιθετική συμπεριφορά, ή η συμπεριφορά επιδεινώνεται σημαντικά ή δεν φαίνεται να λειτουργεί άλλη θεραπευτική επιλογή. Επιπλέον, η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να χορηγηθεί εάν το παιδί αποτελεί κίνδυνο ή απειλή στο σπίτι ή στο σχολείο.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, εάν αυτή η διαταραχή συνοδεύεται από άλλα προβλήματα συμπεριφοράς, μπορεί να συνταγογραφούνται άλλοι τύποι φαρμάκων. Για παράδειγμα, ο γιατρός μπορεί να δώσει στο παιδί διεγερτικά εάν υποφέρει από διαταραχή ελλειμματικής προσοχής/υπερκινητικότητας ή αντικαταθλιπτικά για περιόδους κατάθλιψης ή / και άγχους.
Ο κύριος στόχος είναι η βελτίωση της ποιότητας ζωής του παιδιού, αλλά είναι πολύ σημαντικό να λαμβάνονται πάντα υπόψη οι παρενέργειες των φαρμάκων.
Εναντιωματική προκλητική διαταραχή στα παιδιά: Συμπέρασμα
Τελικά, τόσο το παιδί, όσο και οι συγγενείς του και τα αγαπημένα του πρόσωπα θα πρέπει να κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια και να αλλάξουν τον τρόπο ζωής για να επουλωθούν οι πληγές. Αυτοί οι τύποι ψυχικών διαταραχών προκαλούν μεγάλη αγωνία και απελπισία σε ολόκληρο το περιβάλλον, καθώς και ένα συνεχές αίσθημα αδυναμίας. Ωστόσο, με τη σωστή θεραπεία και μια θετική στάση εκ μέρους ολόκληρης της οικογένειας και του εκπαιδευτικού συστήματος, αυτή η διαταραχή μπορεί να ξεπεραστεί.
Όλες οι παραθέτονται πηγές ελέγχθηκαν προσεκτικά από την ομάδα μας για να διασφαλιστεί η ποιότητα, η αξιοπιστία, η επικαιρότητα και η εγκυρότητά τους. Η βιβλιογραφία αυτού του άρθρου θεωρήθηκε αξιόπιστη και επιστημονικά ακριβής.
- Ghosh, A., Ray, A., & Basu, A. (2017). Oppositional defiant disorder: Current insight. Psychology Research and Behavior Management. https://doi.org/10.2147/PRBM.S120582
- Gale, B. M. (2011). Oppositional defiant disorder. In Stepped Care and e-Health: Practical Applications to Behavioral Disorders. https://doi.org/10.1007/978-1-4419-6510-3_10
- Greene, R. W., Biederman, J., Zerwas, S., Monuteaux, M. C., Goring, J. C., & Faraone, S. V. (2002). Psychiatric comorbidity, family dysfunction, and social impairment in referred youth with oppositional defiant disorder. American Journal of Psychiatry. https://doi.org/10.1176/appi.ajp.159.7.1214
- default – Stanford Children’s Health. Retrieved 26 November 2020, from https://www.stanfordchildrens.org/en/topic/default?id=oppositional-defiant-disorder-90-P02573
-
Hamilton, S., & Armando, J. (2008). Oppositional defiant disorder. American family physician, 78(7), 861-866.TDAH