Περικαρδιακή συλλογή: Διάγνωση και θεραπεία

Το κύριο μέσο για τη διάγνωση για την περικαρδιακή συλλογή είναι ένα ηχοκαρδιογράφημα. Σε αυτό το άρθρο, θα σας πούμε όλα σχετικά με αυτήν την ασθένεια.

Η περικαρδιακή συλλογή είναι μια κατάσταση που περιλαμβάνει τη συσσώρευση υγρών γύρω από την καρδιά. Μερικές φορές, σχετίζεται με μια ασθένεια. Ωστόσο, άλλες φορές πρέπει να υπάρχει ειδική παρακολούθηση και αξιολόγηση για να προσδιοριστεί η αιτία της. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ενδέχεται να μην είναι δυνατό να εντοπιστεί μια αιτία. Στην πραγματικότητα, μπορεί ακόμη και να γίνει χρόνια χωρίς να προκαλεί σοβαρά προβλήματα. Ωστόσο, είναι πολύ σημαντικό να λάβετε θεραπεία.

Συνήθως, η θεραπεία επικεντρώνεται στην επίλυση του προβλήματος που προκαλεί την περικαρδιακή συλλογή και τη διαχείριση των συμπτωμάτων της. Ωστόσο, εάν η αιτία είναι άγνωστη, η κλινική αντιμετώπιση είναι ίδια με την περικαρδίτιδα.

Τι είναι η περικαρδιακή συλλογή;

Η περικαρδιακή συλλογή είναι η ανώμαλη συσσώρευση υγρού στην περικαρδιακή κοιλότητα. Το περικάρδιο αποτελείται από δύο στρώσεις: ένα ορώδες στρώμα και ένα ινώδες στρώμα. Ο χώρος μεταξύ αυτών των δύο στρωμάτων είναι η περικαρδιακή κοιλότητα. Κανονικά, περιέχει έως και 50 ml υγρού. Όταν υπάρχει μια φλεγμονή ή μια μόλυνση, η παραγωγή υγρών αυξάνεται και εμφανίζεται περικαρδιακή συλλογή.

Επίσης, αυτή μπορεί να εκδηλωθεί λόγω μειωμένης απορρόφησης του υγρού. Γενικά, συμβαίνει λόγω της αυξημένης συστημικής φλεβικής πίεσης. Με τη σειρά της, η αύξηση της πίεσης συμβαίνει συνήθως λόγω συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας ή πνευμονικής υπέρτασης.

Διάγνωση

Η κλινική παρουσίαση της περικαρδιακής συλλογής εξαρτάται από την ταχύτητα με την οποία συσσωρεύεται το υγρό. Τυπικά συμπτώματα είναι δύσπνοια και πόνος στο στήθος. Η ναυτία, η δυσφαγία, η βραχνάδα και ο λόξυγγας είναι επίσης κοινά συμπτώματα.

Όταν ένας ιατρός υποψιάζεται περικαρδιακή συλλογή, μπορεί να ζητήσει μία ή περισσότερες από τις ακόλουθες εξετάσεις:

• Ηχοκαρδιογράφημα. Επιτρέπει στον γιατρό να εντοπίσει το μέγεθος της συλλογής και να αξιολογήσει την καρδιακή λειτουργία.
• Ηλεκτροκαρδιογράφημα. Αυτό το τεστ μπορεί να ανιχνεύσει πιθανά μοτίβα αποκλεισμού.
• Ακτινογραφίες στο στήθος. Αυτές επιτρέπουν στους επαγγελματίες του ιατρικού τομέα να προσδιορίσουν το μέγεθος της περικαρδιακής συλλογής.

Το διαδεδομένο τεστ που χρησιμοποιείται ευρέως είναι το ηχοκαρδιογράφημα. Ωστόσο, η αξονική τομογραφία (CT) και η μαγνητική τομογραφία (MRI) προσφέρουν ένα ευρύτερο οπτικό πεδίο. Ωστόσο, λόγω διαθεσιμότητας και κόστους, οι επαγγελματίες του ιατρικού τομέα δεν καταφεύγουν σε αυτά τόσο συχνά.

Σε κάθε περίπτωση, η ηχοκαρδιογραφική αξιολόγηση επιτρέπει τον προσδιορισμό πέντε βασικών μεταβλητών: μέγεθος, διάρκεια, κατανομή, σύνθεση και αιμοδυναμικά αποτελέσματα. Αυτά τα μεγέθη τα χρησιμοποιούν για να προσδιορίσουν την αιτία της περικαρδιακής συλλογής για να αποφασίσουν την κατάλληλη πορεία θεραπείας.

Θεραπεία για την περικαρδιακή συλλογή

Συνολικά, η θεραπεία της περικαρδιακής συλλογής εξαρτάται άμεσα από διάφορους παράγοντες. Αυτοί περιλαμβάνουν την ποσότητα συσσωρευμένου υγρού, την ύπαρξη καρδιακού επιπωματισμού και την αιτία. Γενικά, το πρόβλημα εξαφανίζεται μόλις οι γιατροί μπορούν να θεραπεύσουν την αιτία.

Το πρώτο βήμα στη διαχείριση της περικαρδιακής συλλογής είναι να εκτιμηθεί το μέγεθός της. Επίσης, οι γιατροί πρέπει να καθορίσουν την αιμοδυναμική της σημασία και να καθορίσουν πιθανές σχετικές ασθένειες. Υπάρχει μια υποκείμενη ασθένεια σε περίπου 60% των περιπτώσεων. Εάν δεν υπάρχει επιπωματισμός ή δεν υπάρχει σημαντικός κίνδυνος να συμβεί, οι περισσότεροι γιατροί υποδεικνύουν ανάπαυση στο κρεβάτι και αντιφλεγμονώδη θεραπεία. Συχνά, συνταγογραφούν επίσης κολχικίνη και κορτικοστεροειδή.

Ωστόσο, εάν υπάρχει κίνδυνος επιπωματισμού ή υψηλός κίνδυνος να προχωρήσει η συλλογή, οι γιατροί θα πρέπει να εκτελέσουν περικαρδιοκέντηση. Όταν δεν είναι δυνατή η εκτέλεση αυτής της διαδικασίας ή αποτύχει, ένα ανοιχτό χειρουργείο για την αποστράγγιση είναι το επόμενο βήμα. Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει μια βιοψία και τη δημιουργία ενός περικαρδιακού παραθύρου.

Παρακολούθηση και πρόγνωση

Γενικά, η ιδιοπαθής περικαρδιακή συλλογή και η περικαρδίτιδα έχουν καλή πρόγνωση. Έτσι, ο κίνδυνος επιπλοκών είναι πολύ χαμηλός. Περιπτώσεις χρόνιας ιδιοπαθούς περικαρδιακής συλλογής έχουν πιθανότητα μεταξύ 30% και 35% για κλιμάκωση σε καρδιακό επιπωματισμό. Στον άλλο τύπο συλλογής, η πρόγνωση εξαρτάται κυρίως από την αιτία που την παράγει και το μέγεθός της. Σε περίπου το ένα τρίτο των συνολικών περιπτώσεων, αυτές που είναι μεγαλύτερες από 10 mm επιδεινώνονται και εξελίσσονται σε επιπωματισμό.

Ωστόσο, συνιστάται η παρακολούθηση μέτριων ιδιοπαθών συλλογών με ηχοκαρδιογράφημα κάθε έξι μήνες. Εάν είναι σοβαρό, ο ασθενής πρέπει να παρακολουθείται κάθε τρεις μήνες. Στην περίπτωση μη ιδιοπαθών συλλογών, η παρακολούθηση θα εξαρτηθεί από την ασθένεια που προκάλεσε την περικαρδιακή συλλογή.