Ποια είναι τα συμπτώματα της λεπτοσπείρωσης;
Σήμερα θα σας μιλήσουμε τα συμπτώματα της λεπτοσπείρωσης. Η λεπτοσπείρωση είναι η πιο διαδεδομένη ζωονοτική ασθένεια στον κόσμο. Ζωονοτικές ασθένειες είναι εκείνες που μεταδίδονται από τα ζώα στους ανθρώπους.
Λίγα λόγια για τη λεπτοσπείρωση
Η λεπτοσπείρωση είναι μια ζωονοτική ασθένεια που αναπτύσσεται εξαιτίας μιας λοίμωξης από το βακτήριο λεπτόσπειρα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που δημοσιεύει ο Παναμερικανικός Οργανισμός Υγείας, κάθε χρόνο υπάρχουν περίπου 500.000 περιπτώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η μετάδοση αυτού του βακτηρίου από άνθρωπο σε άνθρωπο δεν είναι συχνή. Γενικά, η λοίμωξη δημιουργείται όταν οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με τα ούρα ενός μολυσμένου ζώου ή με περιβάλλοντα που έχουν μολυνθεί.
Για να μάθετε περισσότερα για την προέλευση και τα συμπτώματα της λεπτοσπείρωσης, συνεχίστε την ανάγνωση.
Τα παθογόνα που προκαλούν τη λεπτοσπείρωση
Πρώτα απ’ όλα, είναι σημαντικό να κατανοήσετε τους μικροοργανισμούς που προκαλούν την ασθένεια. Μιλάμε για το βακτήριο λεπτόσπειρα, το οποίο ανήκει στους Spirochaetes.
Δεδομένης της επιμήκους, στρεβλής μορφής του με αγκιστροειδές μαστίγιο και στα δύο του άκρα, είναι πολύ εύκολο να το μπερδέψουμε με σκουλήκι κάτω από το μικροσκόπιο. Ωστόσο, πρόκειται για προκαρυωτικό οργανισμό, με άλλα λόγια έχει μόνο ένα κύτταρο. Γι’ αυτό, η δομική του πολυπλοκότητα είναι μικρότερη απ’ αυτή ενός δακτυλιοσκώληκα.
Ένα βακτήριο γνωστό με το όνομα λεπτόσπειρα είναι η αιτία της λεπτοσπείρωσης.
Ένα περίπλοκος βιολογικός κύκλος
Τα άγρια θηλαστικά, όπως οι κάστορες, οι αλεπούδες, και τα ρακούν είναι οι κύριοι φορείς του βακτηρίου λεπτόσπειρα. Η μετάδοσή του είναι απλή και συμβαίνει όταν μία πληγή ή μία βλεννώδης μεμβράνη έρχεται σε επαφή με τα ούρα του μολυσμένου ζώου.
Η επαφή αυτού του είδους φαίνεται αδύνατη. Όμως, σε τροπικές χώρες, τα ποντίκια μπορούν να μολύνουν τα κατοικίδια, και αυτά με τη σειρά του να περάσουν το βακτήριο στους ανθρώπους.
Γι’ αυτό, οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν φορείς, κατά λάθος, αυτού του παρασιτικού βακτηρίου. Με άλλα λόγια, ο μικροοργανισμός δε μπορεί να συνεχίσει την ανάπτυξή του σε ανθρώπινους ξενιστές αλλά μπορεί να προκαλέσει ασθένειες.
Η προέλευση της λεπτοσπείρωσης
Όπως αναφέραμε ήδη, οι πιθανότητες λήψης του βακτηρίου σε μολυσμένες περιοχές είναι αρκετά υψηλές. Ο λόγος είναι πως εξαπλώνεται από τα ούρα και μπορεί να παραμείνει ενεργό στο νερό ή στην ξηρά για περισσότερες από τέσσερις εβδομάδες.
Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν στη U.S. National Library Of Medicine, οι άνθρωποι μπορούν να μολυνθούν όταν έρχονται σε επαφή με νερό ή περιβάλλον που περιέχει μολυσμένα ούρα. Ταυτόχρονα, υπάρχει ο κίνδυνος άμεσης επαφής με μολυσμένα ζώα.
Μόλις μπει στο σώμα το βακτήριο μέσω των βλεννωδών μεμβρανών ή επιφανειακών πληγών, πολλαπλασιάζεται παροδικά σε διάφορα μέρη του σώματος. Τέλος, παραμένει στο ήπαρ και τους νεφρούς.
Η κλινική εκδήλωση και τα συμπτώματα της λεπτοσπείρωσης
Η περίοδος επώασης της ασθένειας είναι επτά με 12 ημέρες. Στο πρώτο στάδιο τα συμπτώματα της λεπτοσπείρωσης είναι όμοια με αυτά του κοινού κρυολογήματος. Ανάλογα με τη σοβαρότητα της μόλυνσης και τον ορότυπο του βακτηρίου, η ασθένεια μπορεί να διαρκέσει καιρό και με σοβαρά συμπτώματα.
Τα πιο σοβαρά συμπτώματα της λεπτοσπείρωσης ίσως περιλαμβάνουν:
- Δυσκαμψία του αυχένα
- Νεφρική ανεπάρκεια
- Ίκτερο
- Δυσκολία στην αναπνοή
Η ασθένεια μπορεί να διαρκέσει από λίγες ημέρες έως και εβδομάδες, ανάλογα με τη σοβαρότητα της κάθε περίπτωσης. Ωστόσο, είναι σημαντικό να γνωρίζετε ότι οι περισσότεροι/ες ασθενείς που διαγιγνώσκονται με αυτή την ασθένεια δεν ξεπερνούν το πρώτο στάδιο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα συμπτώματα της λεπτοσπείρωσης είναι ήπια. Για την ακρίβεια, ορισμένες περιπτώσεις είναι ασυμπτωματικές.
Άτομα με αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα, ηλικιωμένοι, και όσοι/ες έχουν συγγενείς παθολογίες είναι οι πιο ευαίσθητες ομάδες. Ο λόγος είναι πως το βακτήριο έχει περισσότερη ελευθερία ν’ αναπαραχθεί, καθιστώντας δύσκολη την εξουδετέρωσή του.
Συμπτώματα της λεπτοσπείρωσης – Παράγοντες επικινδυνότητας
Σε αυτό το σημείο, ίσως αναρωτιέστε ποιες ομάδες είναι πιο πιθανό να νοσήσουν. Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι οι κοινότητες σε χώρες με χαμηλά εισοδήματα που έχουν πρόσβαση σε μολυσμένο νερό.
- Το μόνο που χρειάζεται για να προκληθεί μια ενδημία λεπτοσπείρωσης είναι ένα μολυσμένο ζώο να ουρήσει σε ένα πηγάδι με νερό. Δηλαδή, ο μεγαλύτερος αριθμός περιπτώσεων εντοπίζεται στην ίδια μικρή γεωγραφική περιοχή.
- Μία πλημμύρα μπορεί επίσης να εξαπλώσει το βακτήριο καθώς αναμειγνύεται με τα νερά.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της μόλυνσης, τα συμπτώματα της λεπτοσπείρωσης είναι όμοια με αυτά του κοινού κρυολογήματος.
Ίσως σας ενδιαφέρει: 12 συμβουλές για να καθαρίζετε τα δύσκολα σημεία
Θα πρέπει ν’ ανησυχώ για τα συμπτώματα της λεπτοσπείρωσης;
Γενικά, δε χρειάζεται ν’ ανησυχείτε για τη λεπτοσπείρωση. Είναι αλήθεια ότι οι ζωονοτικές ασθένειες μεταδίδονται εύκολα και επηρεάζουν τόσο τις αναπτυσσόμενες, όσο και ανεπτυγμένες χώρες. Όμως, τα περιστατικά είναι περισσότερα στις τροπικές περιοχές όπου δεν υπάρχουν έλεγχοι στην παροχή νερού.
Σε ατομικό επίπεδο, τα άτομα που κινδυνεύουν περισσότερο είναι εκείνα που εργάζονται με άγρια ζώα, αγρότες, κ.λπ.. Παρόλα αυτά, με μία σειρά προληπτικών μέτρων, μπορούν να προστατευτούν ενάντια στη μόλυνση. Εξάλλου, το βακτήριο δε μπορεί να εισέλθει στο σώμα χωρίς να έρθουν σε επαφή τα βρόμικα χέρια με βλεννώδεις μεμβράνες, ή αν δεν καταναλωθεί μολυσμένο νερό.
Όλες οι παραθέτονται πηγές ελέγχθηκαν προσεκτικά από την ομάδα μας για να διασφαλιστεί η ποιότητα, η αξιοπιστία, η επικαιρότητα και η εγκυρότητά τους. Η βιβλιογραφία αυτού του άρθρου θεωρήθηκε αξιόπιστη και επιστημονικά ακριβής.
- Leptospirosis, wikipedia. Recogido a 4 de junio en https://es.wikipedia.org/wiki/Leptospirosis
- Hookey, J. V. (1991). Leptospira and leptospirosis. Journal of Biological Education, 25(3), 169–172. https://doi.org/10.1080/00219266.1991.9655201
- Vinetz, J. M. (1997). Leptospirosis. Current Opinion in Infectious Diseases. https://doi.org/10.14238/sp3.3.2001.163-7
- Haake, D. A., & Levett, P. N. (2015). Leptospirosis in humans. Current Topics in Microbiology and Immunology, 387, 65–97. https://doi.org/10.1007/978-3-662-45059-8_5