Νίκησε τον καρκίνο στα 3 της αλλά όχι τον σχολικό εκφοβισμό

Η περίπτωση της Bethany δείχνει ότι ο σχολικός εκφοβισμός μπορεί να είναι πιο σκληρός από τον καρκίνο και τις συνέπειές του. Πρέπει να πολεμήσουμε τον σχολικό εκφοβισμό εστιάζοντας στη ρίζα αυτού του προβλήματος.

Τι γνωρίζετε για τον σχολικό εκφοβισμό; Ο χειρότερος φόβος ενός γονιού είναι το να πάθει το παιδί του καρκίνο. Θεραπείες, παρενέργειες, επιπλοκές. Όλα αυτά τρομάζουν τους γονείς, πέρα από το ενδεχόμενο του θανάτου.

Ωστόσο κάθε μέρα όλο και περισσότερα παιδιά μάς δείχνουν ότι έχουν τη δύναμη να ξεπεράσουν τον καρκίνο, αν και οι δυσκολίες είναι μεγάλες.

Υπάρχουν όμως και άλλες καταστάσεις που μπορούν να καταστρέψουν τα παιδιά. Κάτι τέτοιο συνέβη στην περίπτωση της Bethany.

Αυτό το εντεκάχρονο κορίτσι αποφάσισε να αυτοκτονήσει αφού για χρόνια ήταν θύμα σχολικού εκφοβισμού. Οι νταήδες του σχολείου αναζητούσαν συνεχώς ευκαιρίες για επίθεση σε οποιονδήποτε ήταν διαφορετικός από εκείνους και η Bethany αποδείχτηκε το τέλειο θύμα.

Αν και νίκησε τον καρκίνο σε ηλικία 3 ετών, αυτό της άφησε ένα σημάδι: ένα στραβό στόμα.

Αυτό ήταν αρκετό για να αρχίσουν μερικοί συμμαθητές της να την κοροϊδεύουν ανελέητα.

Υπέμενε την κατάσταση με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσε. Για παράδειγμα, μίλησε στους γονείς της και στο σχολείο της για τον σχολικό εκφοβισμό. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες του σχολείου και των γονιών της, τίποτα δεν άλλαξε. Και τότε η Bethany αποφάσισε να αυτοκτονήσει.

Η Bethany και η φίλη της ανέφεραν τον σχολικό εκφοβισμό με αφίσες

Η ανάρρωση μετά από μια τόσο σοβαρή ασθένεια σε τόσο μικρή ηλικία αφήνει σημάδια.

Όταν κάποιος πάσχει από καρκίνο, κάθε μέρα και κάθε δευτερόλεπτο είναι ένας αγώνας κατά του θανάτου, έτσι γρήγορα μαθαίνει ότι πρέπει να προσεγγίζει τη ζωή κατά μέτωπο. Είναι καλό να υπάρχουν άνθρωποι που τον υποστηρίζουν σε αυτό το ταξίδι.

Γι’αυτό η Bethany στράφηκε σε μια σύμμαχο, αφού κουράστηκε να αντιστέκεται στα πειράματα των άλλων παιδιών. Επρόκειτο για την καλύτερη φίλη της. Οπλίστηκαν με αφίσες που έλεγαν “φίλοι, όχι θύτες”, έτσι ώστε να τραβήξουν μια και καλή την προσοχή του σχολικού διοικητικού συμβουλίου.

Το σχολείο δεν μπορούσε να αρνηθεί την ύπαρξη του προβλήματος, τώρα που εκτέθηκε με τόσο φανερό τρόπο. Όμως η απάντηση ήταν σαφής: δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους γονείς της Bethany. Εφόσον έμαθαν για το πρόβλημα, επικοινώνησαν με το σχολείο ελπίζοντας ότι τα μέλη του προσωπικού θα φρόντιζαν την κόρη τους.

Όμως ούτε αυτό ήταν αρκετό. Οι δηλώσεις του σχολείου το επιβεβαιώνουν. Σύμφωνα με το σχολείο, το πρόβλημα ήταν γνωστό πριν τη μέρα των διαμαρτυριών της Bethany και της φίλης της, όμως το σχολείο δεν ήξερε πώς να το χειριστεί.

Κανείς δεν φαντάστηκε ποτέ τον πόνο που προκαλούσαν οι νταήδες του σχολείου στην Bethany.

Έτσι, αφού η Bethany είδε ότι η διαμαρτυρία της αγνοούνταν, πιθανώς όταν έφτασε στο σπίτι να είχε ήδη πάρει την απόφασή της. Ήξερε ότι ο πατριός της είχε κάπου ένα πιστόλι και το χρησιμοποίησε για να δώσει τέλος στη ζωή της.

Ο σχολικός εκφοβισμός ήταν πιο σκληρός από το χειρουργείο, τη χημειοθεραπεία ή την ακτινοθεραπεία και το στραβό χαμόγελο γεμάτο ζωή, που ήταν αποτέλεσμα της νίκης της εναντίον ενός εγκεφαλικού όγκου.

Η έκπληξη που ένιωσε από τις επιθέσεις των φίλων της, η μοναξιά στην οποία την καταδίκασε το σχολείο και η αποτυχία ενός ολόκληρου συστήματος, που επιτρέπει στους νταήδες των σχολείων να συνεχίζουν τον εκφοβισμό, έσβησαν το φως από τα μάτια της.

Σχολικός εκφοβισμός: ένα όλο και μεγαλύτερο πρόβλημα

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της ΜΚΟ “Save the Children”, που έχει την έδρα της στην Ισπανία, το 9,3% των παιδιών ομολογεί ότι έχει υποφέρει λόγω αυτού του προβλήματος, ενώ το 6,9% λέει ότι έχει πέσει θύμα κυβερνοεκφοβισμού.

Αυτό μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι πραγματικά συμβαίνει.

Σε έναν κόσμο στον οποίο τα παιδιά και οι έφηβοι έχουν πρόσβαση σε ένα πλήθος πληροφοριών που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε μερικά χρόνια πριν, είναι εντυπωσιακό το ότι οι νταήδες των σχολείων συνεχίζουν να εκφοβίζουν τα θύματά τους με τον ίδιο τρόπο: εκφοβίζουν εκείνους που δεν θεωρούνται φυσιολογικοί.

Οι δάσκαλοι αναφέρουν ότι είναι αδύνατο να εκπαιδεύσουν τα παιδιά μέσα σε τόσο μεγάλες τάξεις, με την αύξηση των γραφειοκρατικών τους υποχρεώσεων και τις πιο απαιτητικές αλλά απούσες οικογένειες.

Οι συνθήκες και οι ώρες εργασίας των δασκάλων είναι σχεδόν ασύμβατες με την εξασφάλιση μιας στέρεης βάσης αξιών. Οι δάσκαλοι, από την άλλη πλευρά, δεν αισθάνονται ότι αυτός είναι ο ρόλος τους ή ότι έχουν την ευκαιρία να κάνουν κάτι τέτοιο.

Ίσως είναι ώρα να αλλάξει αυτό το φαινόμενο, καθώς και να ακούσουμε τους ίδιους τους νταήδες των σχολείων.

Τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό ενός δεκάχρονου που εκφοβίζει ένα άλλο παιδί; Γιατί οι νταήδες προσπαθούν να νιώσουν καλύτερα συνθλίβοντας τους άλλους; Μήπως υποφέρουν και οι νταήδες επειδή έχουν τόση οργή και επιθετικότητα μέσα τους;

Είναι αδύνατον να λύσουμε ένα πρόβλημα όταν αγνοούμε την αιτία του.

Ίσως αν δώσουμε περισσότερη προσοχή σε αυτό και δημιουργήσουμε ένα σύστημα στο οποίο τα σχολεία και οι οικογένειες μπορούν να παίξουν τους αντίστοιχους ρόλους τους, θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε ένα περιεκτικό πρόγραμμα φροντίδας που θα δώσει τέλος στον σχολικό εκφοβισμό -μια μάστιγα που μπορεί να είναι πιο βίαιη από τον καρκίνο.